Aktualności

W dniu 26 października br. Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej zagadnienia prawnego w sprawie o sygn. III CZP 59/16 podjął uchwałę, w której uznał, że maksymalna wysokość opłat sądowych w sprawach cywilnych dotyczących roszczeń z czynności bankowych (o których mowa w art. 5 ust.1 i 2 ustawy Prawo bankowe), wynosząca zgodnie z art. 13 ust. 1a UKSC 1000 zł, dotyczy każdego podmiotu wnoszącego pismo podlegające opłacie.

Uchwała została podjęta w wyniku pytania prawnego przedstawionego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu. Pytanie prawne dotyczyło ustalenia, czy uprawnienie do wnoszenia opłaty, o której mowa w art. 13 ust.1a UKSC, dotyczy wyłącznie banków, czy również podmiotów, które nabyły swoje wierzytelności od banków.

Sąd Najwyższy uznał zatem, że skoro przepisy ustawy o kosztach sądowych nie ograniczają stosowania omawianego przepisu tej ustawy tylko do określonych podmiotów (np. banków), to nieuprawnione byłoby ograniczanie jego zastosowania w drodze wykładni zawężającej jedynie do banków. Z tych względów, jeśli wierzytelność powstała w związku z czynnościami bankowymi, to jej późniejsze zbycie nie zmienia jej charakteru (dalej jest to roszczenie z czynności bankowych), zatem również nabywca takiej wierzytelności korzysta z preferencyjnej opłaty wynikającej z przepisu art. 13 ust. 1a UKSC.