Aktualności

W dniu 16 marca 2017 r. Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów w sprawie o sygn. III CZP 82/16, podjął uchwałę następującej treści: W razie wniesienia przez stronę zastępowaną przez radcę prawnego (adwokata, rzecznika patentowego) skargi kasacyjnej, od której ? stosownie do wskazanej wartości przedmiotu zaskarżenia ? pobiera się opłatę stałą lub stosunkową, sąd drugiej instancji, po doręczeniu postanowienia oddalającego w całości lub w części wniosek o zwolnienie skarżącego od kosztów sądowych oraz bezskutecznym upływie terminu przewidzianego w art. 112 ust. 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, odrzuca skargę kasacyjną na podstawie art. 398[6] § 2 k.p.c. Uchwale nadano moc zasady prawnej. 

Chociaż powyższe rozstrzygnięcie dotyczyło skargi kasacyjnej, bez wątpienia znajdzie zastosowanie do wszystkich innych pism procesowych podlegających opłacie. Profesjonalny pełnomocnik musi być zatem teraz podwójnie czujny ? wnosząc nieopłacone pismo z wnioskiem o zwolnienie od opłaty sądowej musi czekać na rozstrzygnięcie Sądu odnośnie do tego wniosku. W przypadku jego oddalenia w całości lub w części zaś nie czekać na odrębne wezwanie Sądu, lecz natychmiast przystąpić do dalszych działań ? wniesienia opłaty, lub, jeżeli nie zgadza się z rozstrzygnięciem sądu ? zażalenia. Alternatywnie może również złożyć ponowny wniosek o zwolnienie od kosztów, oparty na innych okolicznościach. Roztargnienie lub nadzieja na przesadny formalizm sędziego może się bowiem skończyć zwrotem pisma jako nieopłaconego.

Analizowana Uchwała Sądu Najwyższego nie wywróciła do góry nogami dotychczasowej interpretacji przepisów, lecz niewątpliwie ujednolici stosowanie art. 130 § 1 k.p.c. i art. 112 ust. 2 i 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Pamiętać też należy, że powyższe rozważania nie dotyczą sytuacji, w których strona nie jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika ? wówczas Sąd bowiem będzie mieć obowiązek wysłać odrębne wezwanie do uzupełnienia brakującej opłaty.