Umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji. Stanowisko to wyraził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 lutego 2015 roku (III CZP 103/14), odpowiadając na pytanie o możliwość odpowiedniego stosowania art. 203 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym, w sytuacji kiedy postępowanie to zostało umorzone na wniosek wierzyciela ? banku prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego opatrzonego klauzulą wykonalności.
Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż przewidziane w art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c. zastrzeżenie ma na celu przede wszystkim zapobieżenie możliwości manipulowania przez powoda terminami przedawnienia roszczenia. Specyfika postępowania egzekucyjnego, wyrażająca się w radykalnym wymiarze zasady dyspozycyjności, zakłada, iż oświadczenie wierzyciela o cofnięciu wniosku egzekucyjnego winno być traktowane jako wiążące żądanie umorzenia egzekucji i to niezależnie od stadium postępowania egzekucyjnego.
Powyższe rozważania pozwoliły na sformułowanie wniosku, iż w postępowaniu egzekucyjnym ma, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., odpowiednie zastosowanie art. 203 § 2 zd. 1 k.p.c., co oznacza, że umorzenie postępowania egzekucyjnego niweczy przerwę przedawnienia spowodowaną jego wszczęciem.
