Blog

W ostatnim czasie Sąd Najwyższy wydał postanowienie w sprawie III CZ 427/22, w którym odrzucił skargę kasacyjną wniesioną przez profesjonalnego pełnomocnika za pośrednictwem platformy e – PUAP, jako wniesioną po terminie i z tej przyczyny niedopuszczalną.

W uzasadnieniu wskazano, że platforma e-PUAP nie jest systemem teleinformatycznym w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania cywilnego umożliwiającą wnoszenie pism procesowych, a co za tym idzie wniesione za jej pośrednictwem pismo, nawet opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym, nie wywołuje skutków prawnych jakie ustawa przewiduje w związku z jego wniesieniem.

Sąd powielił tym samym wyrażone już wcześniej przez SN stanowisko, zgodnie z którym wydruk niedopuszczalnego środka odwoławczego wniesionego drogą elektroniczną może być potraktowany jako środek odwoławczy niewniesiony tą drogą, jeżeli usunięty zostanie brak podpisu, a datą wniesienia tego środka do sądu jest wtedy data wykonania wydruku ^[1].

SN podnosi, że przesłanie pisma do sądu mailem czy też za pośrednictwem pltformy e-PUAP nie wywołuje skutków procesowych i nie wymaga podjęcia przez sąd czynności o charakterze faktycznym i procesowym ^[2].

Stanowisko to jednak prowadzi do pewnych komplikacji na gruncie praktycznym, ponieważ skuteczność wniesienia pisma zależy od faktu czy pracownik sekretariatu je wydrukuje. Brak jest z kolei jakichkolwiek przepisów organizacyjnych nakładających na pracowników sądu obowiązek drukowania pism wnoszonych drogą elektroniczną, a tym bardziej ustanawiających w tym zakresie termin do wykonania takiej czynności.

Jednocześnie rzuca się w oczy fakt, że przyjmując koncepcję daty wydruku pisma jako daty jego wpływu, w przypadku nadania drogą elektroniczną, odstąpiono od utrwalonej w praktyce orzeczniczej fikcji, że datą wpływu pisma do sądu jest data jego nadania (por. treść art. 165 § 2 k.p.c.).

Trudno zgodzić się z wyrażonym przez SN poglądem, chociażby z uwagi na fakt, że wniesiony przez stronę w terminie środek odwoławczy drogą elektroniczną może zostać z różnych przyczyn wydrukowany po jego upływie, a strona może stracić wpływ na dochowanie terminu do wniesienia środka odwoławczego. (por. N. Wójcik-Krokowska, Wnoszenie środków odwoławczych drogą elektroniczną. Glosa do uchwały SN z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 9/12, Glosa 2015, nr 2, s. 42-47.; A. Kościółek, Dopuszczalność wniesienia środka zaskarżenia drogą elektroniczną. Glosa do uchwały SN z dnia 23 maja 2012 r., III CZP 9/12, PiP 2014, nr 8, s. 127-133.)

Pandemia koronawirusa znacząco przyspieszyła rozwój nowych technologii przyspieszających obrót pism sądowych (np. poprzez Portal Informacyjny Sądów Powszechnych). Niestety, w dalszym ciągu rozwiązania te pozwalają jedynie na doręczanie pism z sądu pełnomocnikom, nie jest natomiast możliwie kierowanie za ich pośrednictwem środków zaskarżenia, czy innych przesyłek do sądu.

Tym samym, dopóki ustawodawca nie wprowadzi przepisów szczególnych oraz rozwiązań technicznych umożliwiających doręczanie pism do sądu drogą elektroniczną, uczestnicy zdani są na dotychczasową tradycyjną formę pisemną, która, wniesiona w terminie, gwarantuje wywołanie skutków prawnych jakie ustawa wiąże z ich wniesieniem.

^[1] III CZP 9/12 (OSNC 2012, nr 11, poz. 128)

^[2] III CZP 427/22